Mars Express viert 25.000 rondjes om Mars met spectaculaire beelden
De Mars Express viert 25.000 banen om de rode planeet met nieuwe beelden waarop vulkanen en de maan Phobos zijn te zien. Het benadrukt de voortdurende bijdragen van de missie aan de wetenschap van Mars.
ESA’s Mars Express draaide onlangs voor de 25.000ste keer rond Mars – en de orbiter heeft ter gelegenheid van deze gelegenheid wederom een spectaculair beeld van de rode planeet vastgelegd.
Het nieuwe beeld op grote hoogte werd gemaakt door de High Resolution Stereo Camera (HRSC) van de Mars Express. Het bevat veel van de torenhoge vulkanen van Mars en bevat zelfs een verrassende verschijning van Phobos, de grootste maan van de planeet.
Mars Express arriveerde eind 2003 bij Mars en voltooide zijn 25.000ste baan op 19 oktober 2023. In de 20 jaar sinds zijn aankomst heft de orbiter ons begrip van de planeet volledig veranderd. Hij heeft de atmosfeer vollediger dan ooit tevoren in kaart gebracht, de geschiedenis van het water op het oppervlak van Mars gevolgd, de twee kleine manen van Mars in ongekend detail bestudeerd en adembenemende beelden van de planeet in drie dimensies weergegeven.
Dit nieuwe beeld is geen uitzondering. Het richt zich op de Tharsis-regio, die ongeveer een kwart van het oppervlak beslaat en de thuisbasis is van de beroemde kolossale vulkanen van Mars. Hier zijn veel vulkanen te zien: Olympus, Arsia, Pavonis en Ascraeus Mons en Jovis, Biblis en Ulysses Tholus. Olympus Mons is de grootste en reikt bijna 22 kilometer hoog (vergeleken met de 8,8 kilometer van de Mount Everest hier op Aarde).
Kloven en wolken
Hoe fascinerend ze ook zijn, de vulkanen van Mars zijn verre van het enige interessante verschijnsel dat hier is te zien. Opwindend genoeg heeft de Mars Express ook een onverwachte bezoeker vastgelegd, de grootste maan van Phobos, die kan worden gezien als een donkere klodder linksonder op de foto. Phobos bevindt zich volgens de normen van het zonnestelsel heel dicht bij Mars en draait op slechts 6000 km van het oppervlak van Mars. Ter context: onze eigen maan bevindt zich op ongeveer 385.000 km afstand van de Aarde.
De gebroken, gespleten kloven van Noctis Labyrinthus – al meerdere keren bekeken door de Mars Express, onder meer in een gevisualiseerde doorvlucht – zijn ook te zien onder een drietal vulkanen dat door het beeld snijdt. De grote aardverschuiving van Lycus Sulci is net ten noorden van Olympus Mons te zien, evenals de troggen en valleien van Tantalus Fossae rechtsboven. Deze structuren zijn ook al eerder onderzocht door Mars Express.
Aan de onderkant van de opname zijn enkele fascinerende beeldkenmerken zichtbaar, daar waar een blauwe tint in dit verder zandkleurige tafereel kruipt. De kleurrijke banden zijn wolken: een kleine, heldere wolkenband aan de rechterkant en golvende “lijgolf”-wolken aan de linkerkant. Lijgolfwolken ontstaan wanneer stapels lucht over een obstakel op het onderliggende terrein stromen, zoals een verhoogde bergkam, en daarbij een uitbarsting van snelheid ondergaan. De lucht vormt dan een golfachtig kenmerk aan de beschutte (lij)zijde van de bergkam.
Mars verkennen
De Mars Express heeft de afgelopen 20 jaar veel over Mars onthuld – en het houdt nog niet op. De orbiter blijft het oppervlak van Mars in beeld brengen, zijn mineralen in kaart brengen, de samenstelling en circulatie van zijn atmosfeer onderzoeken, onder zijn korst kijken en de omgeving van Mars in de gaten houden.
De HRSC van de ruimtesonde, verantwoordelijk voor deze beelden die 25.000 banen markeren, heeft ons alles laten zien, van door de wind gevormde ruggen en groeven tot sinkholes op de flanken van kolossale vulkanen, tot inslagkraters, tektonische breuken, rivierbeddingen en eeuwenoude lavapoelen. De missie is gedurende haar hele levensduur enorm productief geweest en heeft een veel vollediger en nauwkeuriger begrip van onze planetaire buur gecreëerd dan ooit tevoren.
De Mars Express Hoge Resolutie Stereo Camera (HRSC) is ontwikkeld en wordt beheerd door het Deutsche Zentrum für Luft- und Raumfahrt; DLR).
Eerste publicatie: 22 april 2024
Bron: ESA
